از همان سدهٔ نوزدهم، هنگامی که پل لافارگ آسیب‌هایانقلاب صنعتی را مشاهده کرد، فکر ساختن ماشین‌هایی برای بزرگسالان امکان‌پذیر شده بود، اما به جای این اقدام، صاحبان صنایع بافندگی کار کودکان را چنین توجیه می‌کردند که فقط کودکان می‌توانند با جثه‌های کوچک شان به زیر ماشین آلات بخزند و نخ و رشته‌های گسیخته را گره بزنند. چنان‌که انگار تصورِ ساختن ماشین آلاتِ خاص» بزرگسالان امکان نداشته‌است. این نسل‌های پیاپی کودکان بودند که به اجبار در برابر ابعاد ماشین آلات کمر خم کردند و نه این که ماشین آلات ویژگی انسانی را رعایت کرده باشد. در دهلیزهای معادن، کودکان واگن‌ها کوچک پر از زغال‌سنگ را که از راهروهای تنگ می‌گذشت، به ادعای استثمارکنندگانشان، به راحتی» به جلو هل می‌دادند.[۲۰]
درباره این سایت